DUYGU ADASI
Bir zamanlar, bütün duygularin üzerinde yasadigi bir
ada varmis: Mutluluk, Üzüntü, Bilgi ve tüm digerleri,
Ask dahil. Bir gün, adanin batmakta oldugu, duygulara
haber verilmis. Bunun üzerine hepsi, adayi terketmek
için sandallarini hazirlamislar. Ask, adada en sona
kalan duygu olmus, çünkü mümkün olan en son ana kadar
beklemek istemis. Ada neredeyse battigi zaman, Ask
yardim istemeye karar vermis. Zenginlik, çok büyük
bir teknenin içinde, geçmekteymis. Ask,
-Zenginlik, beni de yanina alir misin diye sormus. Zenginlik,
-Hayir, alamam. Teknemde çok fazla altin ve gümüs var,
senin için yer yok. demis. Ask, çok güzel bir yelkenlinin
içindeki Kibirden yardim istemis.
-Kibir, lütfen bana yardim et!
-Sana yardim edemem, Ask. Sirilsiklamsin ve yelkenlimi
mahvedebilirsin. diye cevap vermis Kibir. Üzüntü yakinlardaymis
ve Ask yardim istemis:
-Üzüntü, seninle geleyim.
-Of, Ask, o kadar üzgünüm ki, yalniz kalmaya ihtiyacim var.
-Mutluluk da Askin yanindan geçmis; ama o kadar mutluymus
ki Askin çagrisini duymamis. Ask, birden bir ses duymus.
-Gel Ask! Seni yanima alacagim... Bu Asktan daha yaslica
birisiymis. Ask o kadar sansli ve mutlu hissetmis ki, onu
yanina alanin kim oldugunu ögrenmeyi akil edememis. Yeni
bir kara parçasina vardiklarinda, Ask^a yardim eden yoluna
devam etmis. Ona ne kadar borçlu oldugunu farkeden Ask, Bilgiye sormus:
-Bana yardim eden kimdi
-O, Zamandi diye cevap vermis Bilgi.
-Zaman mi? Neden bana yardim etti ki diye sormus Ask. Bilgi gülümsemis:
-Çünkü sadece Zaman Ask'in ne kadar büyük oldugunu anlayabilir...
Genç adam elinde bir buket çiçek, sahile koşarak geldi...
Gözleri şöyle bir sahilde gezindi, aradığını göremeyince
ilk gördüğü banka oturup sevdiğini beklemeye başladı. Ellerinde
her zamanki çiçeklerden vardı. Sevgilisinin en sevdiği çiçekler bunlardı.
Kırmızı, kıpkırmızı, kan kırmızısı güller... Sanki dalından yeni koparılmış
gibi tazeydiler, buram buram kokuyorlardı, sevgi kokuyor,
aşk kokuyor en önemlisi de özlem ve hasret kokuyordu güller...
Hepsinin üzerinde damlalar vardı. Sanki ağlıyor gibiydiler.
Genç adam güllere baktı, sanki onlarla konuşuyormuş gibi,
"Neden ağlıyorsunuz, bakın ben ne kadar mutluyum" dedi.
Az sonra sevdiğini göreceği için kalbi deli gibi atmaya başlamıştı.
Ne zaman onu düşünse, onunla buluşacağını hayal etse
kalbi aynı böyle yerinden çıkacakmış gibi oluyordu.
Senelerdir birbirlerini sevmelerine rağmen ikiside sevgisinden
hiç bir şey kaybetmemişti.. Onları hiç bir şey ayıramazdı...
Ne hasret, ne ayrılık, ne de ölüm...
Genç adam telaşla saatine baktı. Sevdiği yine geç kalmıştı,
1 dakika geç kalmıştı. Üstelik o, sevdiğini bekletmemek için dakikalarca
önce koşarak geliyor, onu beklemeyi bile seviyordu.
Ama sevdiği her zaman bunu yapıyordu. Devamlı kendisini bekletiyordu.
Herkesin bir kusuru olurmuş diye düşündü...
Gözlerini önündeki uçsuz bucaksız denizlere dikti. Denizin sonu
yok gibiydi, tıpkı sevdiği kıza karşı olan aşkı gibi denizinde sonu yoktu.
Sonsuzluğa uzanıyordu. Aslında bugün onlar için çok özel bir gündü.
Kendi aralarında söyleneceklerdi. Delikanlı önce bunu sevdiğine açmış,
sonrada gidip iki yüzük almıştı. Bu kadar önemli bir günde bari
onu bekletmemeliydi.. Ama alışmıştı artık beklemeye, zararı yok
biraz daha beklerim diye düşündü. Güllerin yaprakları
nedense hala yaşlı idi. Bir türlü anlamıyordu onları.
Her şey bu kadar güzelken neden ağlıyorlardı ki?
İşte az sonra sevdiği gelecek, ona sarılacak, kucaklaşacaklardı...
Sonra söz yüzüklerini takıp, evliliğe ilk adımlarını atacaklardı.
Genç adam öyle heyecanlıydı ki sevdiğine kavuşmak için can atıyordu...
Martılara baktı, birbirleriyle oynaşıp, uçuşan martılara... Ne kadar güzel
dansediyorlardı havada. Tekrar saatine baktı genç adam.
Endişelenmeye başlamıştı. Sevgilisi yine geç kalmıştı, hem de çok...
Bu kadar geç kalmaması gerekiyordu. İşte her gün burada buluşmak
için sözleşmiyorlar mıydı? Her gün sahilde, martılara bakarak,
denizin onlara anlattığı masalları dinleyerek birbirlerine sarılıp
hasret gidereceklerine söz vermiyorlar mıydı?
O zaman neden gelmemişti yine??...
Aklına kötü düşünceler gelmeye başladı. Hayır.. hayır.. olamazdı.
Sevdiğine bir şey olamazdı. Onsuz hayat yaşanmazdı ki...
O ölse bile devamlı benimle yaşar diye düşündü genç adam.
Bunun düşüncesi bile hoş değildi. Gözlerini yere indirdi. Gözyaşlarını
kimsenin görmesini istemiyordu. Zaten nedense etrafındaki insanlar
ona sanki kaçık gibi bakıyorlardı. Rahatsız olmaya başladı bakışlardan.
Artık bıkmıştı... Yine sevgilisi geldi aklına.. Neden gelmedi acaba
diye düşünmeye başladı. Gözlerini kapattı. 7 sene oldu dedi.
7 senedir her gün bu sahildeydi, sevdiğini bekliyordu.
Daha fazla dayanamadı. Kalbi parçalanacak gibi oluyordu.
Gözlerinden bir damla daha yaş güllerin üzerine damladı...
Yine gelmeyecek galiba, en iyisi ben onun evine gideyim diye mırıldandı...
Hiç olmazsa gülleri her zamanki gibi yanına koyar, ona vermiş olurdu...
Genç adam ayağa kalktı. Sevdiğiyle buluşmak üzere, yeşil tepenin
ardındaki kabristana doğru yürümeye başladı...
Gül bahçesi
Bir gezginin yolu günün birinde bir bahçeye düsmüs. O bahçede yalniz
gül yetisirmis. Birbirinden narin ve zarif güller. O güller kadar zarif
ve latif bir hatun kapi onünde duruyormus. GEZGIN hatuna hayranlik ve
saygi ile yaklasip kendisini takdim etmis. Ve hatundan adini
bagislamasini istemis.
HATUN: Bana SEVGI derler.
GEZGIN: Sevgi hatun burada yalniz mi oturuyorsunuz?
SEVGI: Hayir esimle beraber oturuyoruz. Ona iLIM derler. Su anda
bahçede çalisiyor. Bikmaz yorulmaz bir kisidir, benden bile bikmadi:)
GEZGIN: Bahçeyi dolasmama izin var mi?
SEVGI: Hay hay...lütfen ayakkabilarinizi çikarin da SAYGI dedigimiz su
mesleri giyiniz. Onlar öylece konusurken ilim çikagelmis. Bahçeyi
birlikte dolasmaya baslamislar.
SEVGI önde ILIM ve GEZGIN arkada yürüyorlarmis. Her gülün bir adi
varmis.
MUTLULUK, HOSGÖRÜ, SABIR, KANAAT, Adalet, IRADE, SEFKAT,
MERHAMET, AKIL, HIKMET, KUDRET, SAMIMIYET, TEVAZU, FAZILET VE........
Bu kadar çesitte ve bu kadar yogunlukta güzellik bu kadar bakim ve
özen, böylesine bir düzen karsisinda heyecanlanan ve hayrete düsen gezgin
bahçivan ILIM efendiye sormus:
GEZGIN: Siz hangi gülün hangi isimde oldugunu bazen karistiriyor
musunuz?
ILIM: Bazen sasirdigim oluyorsa da, SEVGI hemen yardimima kosuyor, bana
dogru ismi hatirlatiyor.
GEZGIN: Güllerin erip eristigi bu topragin bir özelligi var mi?
iLIM: Özelligi olup olmadigini bilmiyorum.
Bu topragi bize VEFA adinda bir dostumuz getirir.
VEFA dostumuzun dedigine göre, örnegin; MERHAMETLI bir insan görünce,
ondan olusan topragi bize getirir, biz de onu MERHAMET gülünün altina
serpiveririz veya SEFKATLI bir insan görünce ondan olusan topragi bize
getirir, biz de o topragi SEFKAT gülünün altina sereriz ve bu böyle
devam edip gider.
GEZGIN: Güllere asi yapiliyor mu?
ILIM: Elbette, HAYAL gülüne GERÇEK'i asiladik; ÜMIT gülü olustu.
IMAN gülüne HIZMET'i asiladik; TESLIMIYET gülü olustu.
HIKMET gülüne AKIL 'i asiladik; IRADE gülü olustu.
Bu asilari sürekli yapmak zorundayiz.
Örnegin; o muhtesem ADALET gülüne KUDRET gülünü asilamazsak,
ADALET hemen sararip soluyor. Aciz kaliyor. KUDRET gülüne ADALET'I
asilamazsak,
KUDRET gülünün topraginda ZULÜM böcekleri üreyiveriyor.
GEZGIN: Bu asilari siz mi yapiyorsunuz?
ILIM: Çelikleri ben hazirliyorum, ama asiyi koyup kovusturan esim
SEVGIdir.
O ILHAM kalemini eline alir, asilanacak varligin AKIL perdesini yumusak
yumuasak aralar, böylece o varligin gönlüne ulasir, oraya asi çeligini
bir güzel yerlestirir. Sonra da olusan bütün kader sicimi ile tatli
tatli sarar. Bütün bu isleri, bu asamalari her seferinde ayni zevk ve
heyecan içinde seyrederim. Sanki o anda Allah yanimizdaymis gibi...
GEZGIN: Tercih ettiginiz güller var mi?
ILIM: Aslinda yok. Fakat esim SEVGI; HOSGÖRÜ için 'o benim bes
duyumdur.' der.
SAMIMIYET için, 'o benim AhlakIMDIR' der.
TEVAZU için, 'o benim EDEBIM dir' der, ama ÜMIT'e fazlaca düskün
galiba...
Zira ÜMIT için 'o benim kanimdir' der durur...
Bir kaç Gün sonra gezgin bir kasabaya varmis. Bir kahvehaneye girmis.
Burasi oldukça tenha imis. Kuytu bir kösede bir kisi oturuyor ve çay
içiyormus. Gezgin bu zata yaklasmis, yanina oturmus, kendisini takdim
etmis, adini bagislamasini dilemis....
O zat demis ki: ADEM: Bana ADEM derler.
Gezgin basindan geçenleri; gül bahçesini, iki soylu bahçivani,
konusmalari anlatmis. Adem dinlemis.
Sonunda demis ki: O bahçeye INSANLIGIN OLGUNLUK BAHÇESI derler,
insanligin kemal bahcesi de derler..
Konu: bunlar da benden :)))) 
