[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]YETİŞİN BANA KUŞLAR....
Karanlığa çare yoktur, nasıl olsa yol bulur.
ve yürekleri sağır eden bir sessizlik,
tükenmişlikten arta kalan tek varlığın olur.
söylenememiş tüm sözcükleri ancak ağlarsın içinde.
ve bilemezsin geride kalan mı yalnızdır, yoksa giden midir aslında…
tüm yeminler öfke ile bağış arasında yaşlanır;
sultanların, dostların ve sevgililerin, dağılmış kalplerin, dağılmış kalbimin…
iç bükey bir yalnızlıkta sanki ayak bileklerimden bıçaklanmışım.
sıcak bir korku tırmanıyor damarlarımda, midemde, kalbimde…
aklımada hükmediyor.
gün ortalarında kalıyorum, kimseler bilmiyor, ben tükendikçe artıyor yalnızlığım.
kimi görsem hançerleniyorum gözlerimden ve kanıyorum en onulmaz yerimden.
ahh bu ben kendi içinde kendini arayan bir simurg.
belki yalnızlığıma mahsuben pay edilmiş tekil çoğulluğumun peşindeyim.
ümitperest bir korkak, bir meczubum.
faili meçhul bir sevdanın zanlısıyım.
takvimlere çaldırdığım yarınlarımı hiç bulamamak üzere
milyon yıldır ”gün” için savaştayım.
üstüme küf kokulu akşamlar abanmış.
sefil bir tutsaklığa sürülmüşüm.
yüreğimde 40.düğüm.ahh mozart! sana küskünüm.
ve öldürüyorum seni içimde.sessizliğini seçiyorum, sessizliğimin içinden.
içimde intiharlar, cesetler.
incinmiş hayatları toplayan bir dilenci oluyorum birden,
birden yağmur başlıyor, ”toprak kokulu bir baharı sürer belki dağlardan aşağı”diyorum
ve kaldırıp başımı kuşlara yalvarıyorum:
”yetişin nefesim bitiyor
yetişin bana kuşlar
ya özgürlük adına
ya Sevda hatırına.......
[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]SENSİZLİK ERTESİ....
Gözlerimdeki karanlığa karışıyor bedenin
Anlat uzaklardan! Hangi soluksuz rüyandayım yine,
Yine hangi günahına kefilim..
Benim için ölmedin mi sen?
Yoksa bir ismin uzun uzun seladan sonra anılması senin bir kez daha gelmene mi işaretti?
Bugün günlerden ne?
Yoksa sensizlikertesi mi?
Ne kadar afilli olursa
O kadar zorlaşıyor taşımak senli cümleleri,
Gidişin işte..
Kaç dilde anlatayım?
Kaç kere daha cümlelerime hapsedeyim seni?
Ama biliyor musun?
Bu gidişin çok ağır oldu, sormadan olmayacak..
Yoksa söylesene son gelişin miydi?
Evet de..
Bildiğin ikinci dili kullanarak değil
Susmadan söyle..
Evet de..
De ki bütün günleri sensizlikertesi diye değiştireyim
Ve bütün harflerimin derilerini sırf onlara bulaştırdın diye tenini
Soyup ağlamama bahane olsun diye soğana çevireyim..
De ki bir kez daha sesini dinleyeyim,
Kulaklarımın sus ağlarını delik deşik edip
Giderken söylenen bütün elvedaları senvedalara kurban edeyim..
Zaman artık meşakkatli bir tamirhane oldu..
Bu tamirhanede ameleyim ve sensizliğin zamana geçirdiği hançerleri eritiyorum bir bir..
Sana bunları yaşarken söylemek isterdim ama kader avucumdaki toprağa anlatmakmış herşeyi..
Hiç bir zaman sana söylediklerim, anlatmak istediklerim olmamıştı.
Dilim kalbime dolanırdı.
Ellerim boşluğa, bedenimde benliğine katılır ve alır giderdin beni her konuşmamızda..
Ağlıyorum evet ağlıyorum işte..
Sonunda bunuda başardın ya helal olsun sevgili, bütün sevgilerim helal olsun..
Son mektubunuda ölümünden sonra okumak varmış,
Neydi o en sondaki beyit?
Ne demek istedin de anlayamadım yine?
Bütün kahırlarımın kahramanlarına veda ediyorum demek de neydi?
Hangi savaşın askerineydi o şiirin..
Hangi aşkın esirineydi?
Gitmeden buradan şairinde dediği gibi yapıyorum en zorundan;
Seni kalbimin sınırları dışına gömüyorum
Şimdi hepsi tuz-buz hayallerimin
Mezarına toprak olsun gidenim..
Vasiyetini unutmadım; seni sensizlikertisinde gömüyorum..
Senveda.[center]
[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]OYSA BEN SENİ SEVMELERE DOYAMADIM... !!!
Öldürecektim seni bende ;kendimde o gücü bulabilseydim eğer…
Sindiremeyecektim senden kalanları benden uzak mezarlara koymaya!!
Diyar diyar dolaşıp yine içime gömecektim seni en sonunda…
”Ben demiştim” diyenlere, üzüntümü belli etmemek için kuşandığım, mekanik tebessümlerimin ardındaki yaşlarla sulayacaktım taze mezar toprağına ektiğim çiçekleri…
Ama ben seni içimde öldürmeye kıyamadım….
Başarabilseydim incitecektim seni,incinmişliğimin verdiği cahil cesaretle..
Ne var ne yok sayıp dökecektim karşına geçip..
Kendimi hayrete düşürürcesine birer tokat gibi vuracaktım hiç kullanmadığım o ağır lafları..
Kıracaktım seni bin bir parçaya ayırana kadar..
Duvardan duvara fırlatacaktım sevgi diye önüme sunduğun hastalıklı duygularını…..
Ama ben seni incitmeye de kıyamadım….
Elimden gelseydi unutacaktım seni..
Gözlerimden silecektim hayalini ve dilimden adını.
Duman duman atacaktım seni bu şehirdeki tüm bacalardan;
ama soluduğum havaya karışıp yine dolacaktın ciğerlerime.
Onlarca damla döküp göz pınarlarımdan akıtacaktım seni sevgimin atığı diye;
ama ıslaklığın kalacaktı elmacık kemiklerimde..
Bu kez de tenimin tuzuna karışacaktın..
“Sözümü tutacağım ,adını anmayacağım”nağmelerini dinleyip
neyi unutacağımı unutacaktım seni unutayım derken..
Zaten ben seni unutmaya da kıyamadım……
Ne kadar çabuk geldi ayrılık…
Oysa daha yeni başlamıştık birbirimize ayak uydurmaya,
daha doğrusu ayak uyduramamaya..
Nedensizliklerin iç çekişlerini dinlerken vedalar bozdu suskunluğumuzu..
Bana mıydı kızgınlığın yoksa kendine mi anlamadım…
Kaçar gibi veda ettin…
Oysa ben seni sevmelere doyamadım!!!
Öldürecektim seni..
incitecektim seni…
unutacaktım seni…
ama lanet olsun!!!
kı-ya-ma-dım
Konu: Sensizlik Ertesi.... 
